امروزم مثل این چند روز اخیر
با استرس از هیاهوی اطراف دانشگاه تهران همراه دخترم
به سمت منزل حرکت کردیم در راه تو این فکر بودم
که من روزهای اول انقلاب نوزادی بیش نبودم ولی چرا اینقدر راحت
اون روزهارو میتونم تو ذهنم شبیه سازی کنم،دوروزپیش از سمت خیابان
۱۶ آذر می خواستم وارد دانشکده بشم که گروهی داد زدن نرو
خانم خیابون بسته است،من یک لحظه سال ۵۷
سالی که به دنیا اومده بودمو تصور کردم که به تعریف ازگفته های پدرم
گویاحکومت نظامی اعلام شده بود!
و حال کودکی که بعد از وقفه ای
دوباره برای ادامه ی تحصیل در رشته ای دیگر
همراه دخترش وارد دانشگاه شده
من به سمت دانشکده ی هنر و دخترم به سمت دانشکده ی علوم سیاسی
عجب دنیای کوچیکیه...
