هیچ نگو
شنبه, ۱۱ دی ۱۳۹۵، ۰۹:۵۱ ب.ظ
- ۹۵/۱۰/۱۱
خمار شب :
عاشق شو زیرا عاشق انسان است!
بایگانی
- آبان ۱۳۹۷ (۱)
- مهر ۱۳۹۷ (۷)
- شهریور ۱۳۹۷ (۴۰)
- مرداد ۱۳۹۷ (۳۶)
- تیر ۱۳۹۷ (۳۲)
- خرداد ۱۳۹۷ (۱۹)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۲۷)
- فروردين ۱۳۹۷ (۱۷)
- اسفند ۱۳۹۶ (۱۵)
- بهمن ۱۳۹۶ (۱۹)
- دی ۱۳۹۶ (۱۲)
- آذر ۱۳۹۶ (۱۰)
- آبان ۱۳۹۶ (۶)
- مهر ۱۳۹۶ (۳)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۰)
- تیر ۱۳۹۶ (۷)
- خرداد ۱۳۹۶ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۶)
- فروردين ۱۳۹۶ (۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱)
- دی ۱۳۹۵ (۴)
- آذر ۱۳۹۵ (۲)
- آبان ۱۳۹۵ (۳)
- مهر ۱۳۹۵ (۱)
- شهریور ۱۳۹۵ (۶)
- تیر ۱۳۹۵ (۲)
- خرداد ۱۳۹۵ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۱۰)
- فروردين ۱۳۹۵ (۲)
- اسفند ۱۳۹۴ (۹)
- بهمن ۱۳۹۴ (۵)
- دی ۱۳۹۴ (۷)
آخرین مطالب
-
۹۷/۰۸/۰۸خاموش!
-
۹۷/۰۷/۱۲از نو زندگی کن!
-
۹۷/۰۷/۱۱جوجه اردک زشت!
-
۹۷/۰۷/۰۹طغیانِ توده ها!
-
۹۷/۰۷/۰۹تمرهندی تلخ!
-
۹۷/۰۷/۰۸قندگوی پارسی!
-
۹۷/۰۷/۰۶هورانه!
-
۹۷/۰۷/۰۴بزن بر طبل بی عاری!
-
۹۷/۰۶/۳۰یادم تورا فراموش!
-
۹۷/۰۶/۳۰نذر سوختههه!
سلام بانو نسیم ..
چه شعر زیبا و پر محتوایی بود و نشان
از عشقی صادقانه .. ممنون
من سکوت خویش را گم کرده‌ام!
لاجرم در این هیاهو گم شدم
من، که خود افسانه می‌پرداختم،
عاقبت، افسانه‌ی مردم شدم!
ای سکوت، ای مادر فریادها،
ساز جانم از تو پرآوازه بود،
تا در آغوش تو راهی داشتم،
چون شراب کهنه، شعرم تازه بود.
در پناهت برگ و بار من شکفت
تو مرا بردی به شهر یادها
من ندیدم خوشتر از جادوی تو
ای سکوت، ای مادر فریادها!
گم شدم در این هیاهو، گم شدم
تو کجایی تا بگیری داد من؟
گر سکوت خویش را می‌داشتم
زندگی پر بود از فریاد من!
زندگی پر بود از فریاد من!