یاوه گویی

زمستان بود.جان می کندم در نیویورک نویسنده شوم.سه یا چهار روز بود لب به غذا نزده بودم.فرصتی پیش آمد تا بالاخره بگویم:می خوام مقدار زیادی ذرت بو داده بخورم و خدای من،مدت ها بود غذایی این همه به دهانم مزه نکرده بود.هر تکه از آن و هر دانه مثل یک قطعه استیک بود.آنها را میجویدم و راست می افتاد توی معده ام.معده ام می گفت:متشکرم،متشکرم.مثل آنکه توی بهشت باشم همینطور قدم میزدم که سرو کله دو نفر پیدا شد، یکیشان به آن یکی گفت:خدای بزرگ طرف مقابل پرسید:چه شده؟ اولی گفت:آن یارو را دیدی که ذرت میخورد؟ وحشتناک بود! بعد از آن حرف دیگر از خوردن ذرت ها لذت نبردم.به خودم گفتم:منظورش از وحشتناک چه بود؟من که توی بهشت سیر می کنم.گاهی به همین راحتی با یه کلمه،یه جمله،یه حالت چهره میتونیم مردم و از بهشت خودشون بکشونیم بیرون و این واقعا بی رحمانه ترین کاره.سرمونو می کنیم تو زندگی یکی که اصلا به ما مربوط نیست، کاری با ما نداره و ازمون چیزی نپرسیده، نخواسته و دهنمونو باز میکنیم و از بهشت شخصیش می رونیمش!



چارلز بوکوفسکی"شاعری با یک پرنده آبی"