دوست پر صدایم....!

تنبک از نظر نوازندگی رنگ های صوتی و ساختمان فیزیکی اش یکی از پیشرفته ترین و پیچیده ترین ساز کوبه ای جهان محسوب میشود،این ساز از چوب درخت گردو، افرا یا توت به صورت یک تکه در دو قسمت تنه (حجیم تر) و نفیر (باریکتر) در اندازه های مختلف ساخته میشود.در این راستا میتوان از حسین تهرانی پدر تنبک نواز ایرانی اشاره کرد ضرب نام مناسبی برای این ساز نیست،اطلاق تنبک به این ساز بهترین پیشنهاد برای جلوگیری از چند اسمی بودن این مهمترین ساز کوبه ای پوستی ایران است.
تنبک از قسمت های (پوست،دهانه بزرگ،دهانه کوچک،تنه،پا،گلویی،دهانه) تشکیل شده است.
قدمت تنبک با نام های پهلوی دمبلک و تنبور به پیش از اسلام میرسد.
بهمن رجبی معتقد است که نام این ساز در اصل تنبک بوده وتبدیل آن به تمبک به دلیل قلب حرف (ن) ساکن به (م) قبل از حرف (ب) است،مثل اتفاقی که در تلفظ شنبه اتفاق می افتد.
استاد حسین تهرانی برای اولین بار گروه تنبک نوازی را تشکیل داد و برای آنها قطعاتی را تنظیم کرد که موجب پیشرفت هنرجویان گردیداو دستوری برای آموزش ضرب تدوین کرد که پوست تنبک را از لحاظ طنین صدا به سه قسمت میکرد و با انگشت گذاری روی ناحیه مرکزی،ناحیه میانی و ناحیه کناری، هنرجویان توانستند فرق صوتی و طنین این سه نقطه مختلف را متوجه شوند
تهرانی برای ١٠ انگشت احترام خاصی قائل بود و تاکید داشت که نوازنده تنبک باید از هرکدام این انگشتان در جای خود و بموقع بهره گرفته و از ان استفاده کند تا صدای واقعی این ساز در اغمای موسیقی طنین انداز شود...